tam 1 yıl önce bugün, bu saatlerde.. yüreğimde nedenini bilemediğim bir sıkıntı vardı; sandığımdan çok daha büyük bir şeye işaret ettiğini, bilemezdim.
insan en çok, en basit şeyleri özlüyor, biliyor musun? gülerken sağ elmacık kemiğinde çıkan gamzeyi mesela. kelimeleri telaffuz edişini. sesinin sana has o rengini. düşünürken ellerine bakmanı. kahkaha attığında alnının ortasında çıkan çizgiyi. heyecanlandığın anlardaki coşkunu. bir "kuzen" kelimesini mesela, senin ağzından çıkan. yani seni sen yapan o küçücük şeyleri, en çok..
birlikteykenki halimizi bir de. bir bakışla anlatabilmeyi, bir bakışla anlaşılabilmeyi. aynı anda aynı şekilde söylenen kelimeleri, aynı anda aynı şeyi düşünüp kahkaha atabilmeyi. kalabalıkların içinden, yalnızca ikimizin içinde olduğu bir baloncuğun içindeymişiz gibi, güle konuşa, kolkola, kimseye ve hiçbir şeye değmeden geçip gitmelerimizi. yani bizi biz yapan o küçücük şeyleri, en çok..
gia
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder